Markery

Używa ich chyba każdy. Można nimi pisać prawie po wszystkim. Czasem chcemy, aby ślad po nich pozostał jak najdłużej, a czasem wręcz przeciwnie. Pisaki, bo o nich mowa, są jednym z najbardziej zróżnicowanych przyborów do pisania: od ultracienkich, po supergrube, w kolorze czarnym, czerwonym czy zielonym, a nawet białym czy srebrnym. Zapraszamy to zaczerpnięcia odrobiny wiedzy o nich.

Wynalezienie pisaka datuje się na rok 1962, czyli dość późno (długo po wynalezieniu komputera, 2 lata przed wynalezieniem myszki komputerowej), kiedy to Masao Miura i Yukio Horie, japońscy producenci przyborów dla artystów, wpadli na pomysł przyrządu, który ułatwiłby nanoszenie różnych barw m. in. na papier czy płótno. Przypuszcza się, że panowie inspirowali się pędzlami powszechnie używanymi w kulturze dalekiego wschodu do kaligrafii. Pierwsze pisaki miały bambusowe końcówki, jednak bardzo szybko zostały one wyparte przez trwalsze materiały syntetyczne.

Zasada działania pisaka jest dość prosta i polega na stopiowym uwalnaniu tuszu z chłonnego rdzenia, który jest nim nasączony. Tusz jest przekazywany do rysika, najczęsciej wykonanego z włókna szklanego, filcu lub innego miękkiego materiału, a ten następnie oddaje farbę na podłoże, do pisania po którym jest przeznaczony. Dzieje się tak dzięki zjawisku kapilarnemu. Charakterystyczną cechą pisaków jest większa grubość powstałej kreski niż przy użyciu długopisu, jednak nie musi to być regułą, szczególnie w przypadku tzw. cienkopisów.

Pisak nazywany jest różnie. W języku polskim przyjęło się, że dany rodzaj pisaka nazywany jest w zależności od szerokości piszącej końcówki: do 4 mm nazywamy go pisakiem, flamastrem czy mazakiem, zaś przy końcówkach grubszych niż 4 mm pada nazwa marker. Należy przy tym pamiętać, że słowo marker pochodzi z języka angielskiego od słowa mark, które oznacza zaznaczać, zaś pisaki generalnie po angielski nazywa się felt-tip pen, co dosłownie znaczy "długopis o filcowej końcówce".